" The Immortal Memories" Rozdział II

Rozdział II:Majtki, skarpetki i inne ciuszki.

Czym jest samodzielność? To uczucie wolności? Dorosłości? Czy po prostu cieszysz się, bo nikt więcej nie będzie ci rozkazywał. „ Zrób to!” , „ Zrób tamto!” – te słowa nagle znikają z twojego życia, tak jak znikają rodzice. Dwójka ludzi, która pomogła ci dorosnąć, a którą i tak czasem nienawidzisz.

Więc czym jest samodzielność? Czego tak bardzo pragniemy? By poczuć władzę nad swoim życiem?

A co się dzieje po uzyskaniu tego? Zmęczony życiem i codziennością, tęsknisz za dzieciństwem, kiedy to beztrosko bawiłeś się całe dnie.

I jak tu wybrać, którym wiekiem bardziej się cieszyć?

  

Ja wybrałam, chociaż bardziej to zostałam zmuszona do wyboru.

Nigdy nie będę się czuć do końca wolna ani beztroska, po prostu nie potrafię. Samotność jest moją codziennością.

Ale nawet mimo wszystko, czy jest sens psuć przez to całą resztę życia?

Może moja matka zginęła kiedy byłam mała, może i mój ojciec nie zwraca na mnie uwagi, może i rzuciłam szkołę i wyjechałam, ale właśnie przez te wszystkie rzeczy, teraz jestem szczęśliwa.

Życie każdego jest podzielone na kilka rozdziałów. Czasami sami nie wiemy kiedy zaczynamy nowy rozdział i historię. Jednak ja wiem, że mój rozdział zaczyna się teraz.

Znów wzdychając chwyciłam za ogromne pudło i je podniosłam. Moja noga w miarę szybko się goiła, więc byłam w stanie sama wykonywać wszystkie czynności.

- I raz! – sama siebie dopingując, wyłożyłam ogromny tekturowy karton na blat w kuchni.

Przez kolejne kilka dni tylko to było moim zajęciem. Rozpakowywanie pudeł i układanie wszystkich rzeczy może nie wydaje się zbyt ciekawym zajęciem, ale dla mnie to była wspaniała zabawa.

Razem z tymi przedmiotami wspominałam sobie moje życie z przed tygodnia czy miesiąca. Wiem, że teraz będę sama i muszę sama zapracować na udane życie tutaj, ale miło jest czasem powspominać.

Miałam dużo zaufanych przyjaciół, którzy pożegnali mnie i obiecali utrzymywać kontakt.

Jestem ciekawa, czy tutaj też się z kimś zaprzyjaźnię.

***

Siedząc na kanapie w salonie, oglądałam telewizję i zastanawiałam się nad tym co mogę robić. Uniosłam swoją już nie w szynie kostkę i w powietrzu poruszałam ją trochę.

- Nie boli, chyba jest okey – beznamiętnie określiłam swój stan i znów zaczęłam wlepiać wzrok w telewizję.

Wszędzie tylko reklamy, lub głupie seriale. Co tu oglądać?

Przeskoczyłam jeszcze po paru kanałach, aż w końcu znudzona wyłączyłam TV.

- Ehh.. – podnosząc swoje zwłoki, skierowałam się ku przedpokoju. Ubrałam na siebie ukochaną bluzę i stare trampki, po czym wyszłam z domu.

- Jaka ładna pogoda – rozciągając się, rozglądnęłam się wokół sąsiedztwa. Moje okolice wyglądają całkiem przyjaźnie.  

Postanowiłam rozejrzeć się trochę dalej.

Wdychając świeże powietrze podziwiałam urocze widoki. Tu jest naprawdę ładnie. Drzewa rosły wzdłuż  ulicy, w ogródkach sąsiadów rosły piękne kwiaty. Jakieś 20 metrów od mojego domu znajdował się nieduży plac zabaw, na którym beztrosko bawiły się dzieci. W szybkim czasie doszłam do miasta. Nie zdawałam sobie sprawy, że jest ono tak ogromne.
 Moje wcześniejsze miasteczko nie było zbyt duże, kilka sklepów i nic więcej. Seulu w porównaniu do niego jest ogromne.

Wszędzie wznoszą się wieżowce i na ulicy jest bardzo tłoczno. Idąc w stronę galerii trzymałam się z boku, aby nie być potrąconą przez przechodniów.

Wreszcie doszłam gdzie zamierzałam.

- Wow – nie mogłam się powstrzymać. Galeria jest naprawdę ogromna i nowoczesna. Nie spodziewałam się jej aż tak dużej. Z nadzieją, że się nie zgubię, ruszyłam ku wejściu do centrum.

- Ciuchy, ciuchy, ciuchy, biżuteria, buty, ciuchy – na głos wyliczałam rodzaje omijanych przeze mnie sklepów.

Nagle zauważyłem po drugiej stronie sklep sportowy.

- Jakbym zaczęła biegać.. – przecież trzeba coś ze sobą robić, nie? Po za tym, dzięki temu bym bardziej zapoznała się z moją okolicą. Może i jakiś sąsiadów bym poznała?

Zmierzając ku wybranemu sklepowi, ominęłam grupkę ludzi. Razem śmiali się i żartowali.

Trochę to boli, że tutaj nikogo nie znam..

Ah, nikogo?

No przecież jest mega dziwny „Kang”…

Kiedy tylko sobie o nim przypomniałam, na myśl przyszła mi jego wizytówka.

Wciąż nie przeczytałam jej dokładnie! Jak można być tak tępym i zapomnieć?!

Mentalnie policzkując się za swoją głupotę, weszłam do sportowego.

Sklep był bardzo obszerny. Podzielony na kilka działów i miejsce z przebieralniami. Kierując się na dział z ubraniami, minęłam miło uśmiechającą się kasjerkę. Lekko skłoniłam głowę, bo nie pamiętam jak tu trzeba się zachować.

Dochodząc w  końcu do działu z sportowymi koszulkami i spodenkami, zaczęłam polowanie na najładniejszą bluzkę.

- XL, XXL, szara… Yh, nie ma nigdzie niebieskiej?! – powoli tracąc nerwy, dalej grzebałam między wieszakami. Ciągle miałam jakieś „Ale” do kolejnego ciucha. Nie mówcie, że nagle się taka wybredna zrobiłam..

- Ale hyuung! Jesteś pewien..? – nagle usłyszałam jak jakiś słodki, męski głos, który zaczął zrzędzić. – Rozmiar…  myślisz, że nie jest za mały?

Zaciekawiona wyjrzałam poza stojakiem z ubraniami by znaleźć źródło narzekającego głosu.

Moja mina pewnie wyrażała wszystko co powinna.

To co zobaczyłam.. BOŻE!

Szybko schowałam głowę między wieszaki, tak bym nie została zauważona.

Cała rumieniąc się i zatykając twarz by nie piszczeć, nie mogłam uwierzyć w to co widziałam.

W dziale bieliźnianym, który był zaraz obok, stała dwójka mężczyzn i wybierała… dolną część garderoby.. no tak.. Wyższy ciemny blondyn o twarzy słodkiego dziecka, a drugi troszkę niższy brunet o męskich rysach i szerokim uśmiechu. Wciąż nie mogąc powstrzymać swojej zboczonej ciekawości, trochę się przybliżając , dalej podsłuchiwałam.

- Oh, Jello. Uwierz mi, te będą ci pasować. Takie urocze, czerwone z małym króliczkiem. Nie podobają ci się? – niski, wesoły głos przemówił. To na pewno ten brunet.

- Bangie hyuung.. Podobają mi się, ale nie jestem przekonany – młodszy dalej zrządził – A co o tych myślisz?

- Em? Nie są trochę za duże na ciebie? I są w moro.. lubisz takie? – nie mam pojęcia jak oni mogą rozmawiać o tym na głos! Przecież oni.. oni..

- Ale hyuung.. One nie są dla mnie! Tobie by pasowały w sam raz!

..

….

Boże..

Czując jak cała się czerwienię, podniosłam się i pędem ruszyłam ku wyjściu.

Nic nie słyszałam. Nic nie słyszałam.. Powtarzając to sobie, wyszłam ze sklepu.

- BOŻE ONI PRZECIEŻ…! - nie zdałam sobie sprawy, że wykrzyczałam to na głos. Wracając do normalnego stanu umysłu, delikatnie skinęłam głową i powiedziałam „przepraszam” do ludzi patrzących się na mnie.

Nie mogę uwierzyć..

Czego ciągle coś musi mnie spotykać?!

Czując jak obłąkanie powoli bierze nade mną górę, szybko chciałam się wydostać z galerii. Niezgrabnie wymijałam kolejne osoby i czasem zahaczając o kogoś, nie odwracając się mówiłam „Sorry”.

Kiedy tylko otworzyły się przede mną ogromne szklane drzwi wyjściowe, ciepłe promienie słońca owinęły moją twarz. Głęboko westchnęłam, wdychając świeże powietrze.

- Jinni.. spokojnie – uspakajając swoje szaleństwo, czułam, jak znów wracam do normalnego stanu.

Do czasu.

- Hej… Jinni?! Hej mała! Miło cię tu widzieć! – słysząc znajomy głos, otworzyłam zamknięte powieki.

- K.. Kang? – wykrztusiłam, kiedy moim oczom ukazał się troszkę otyły mężczyzna – Co Pan tu robi..? – zdezorientowana wykrztusiłam z siebie. Nie myślałam w ogóle, że jeszcze się spotkamy.

- Aa.. mam mały problem. Dwójka dzieciaków mi uciekła. Wiesz, to chłopaki więc lubią razem poszaleć. Tak, szczególnie ta dwójka – rozmarzony chyba właśnie wyobrażał sobie swoich „pupilków”.

- Em, taak.. – rozglądnęłam się wokół. Ciekawe czy trudno by mi było się dyskretnie ulotnić – Ale.. dlaczego mi o tym mówisz? – mało zainteresowana, chciałam go spławić.

- A tak po prostu. Może ich widziałaś? Taki wysoki słodki blondynek i troszkę niższy brunet z szeroki uśmiechem. Hm, nie wiem w co dokładnie mogli być ubrani… - kolejno kojarząc fakty, szeroko otworzyłam oczy i gestem kazałam mu ucichnąć.

- Jak.. co.. CZEKAJ, CO?! Oni.. pracują dla ciebie?! Ale przecież oni.. oni..

- Hej Kang hyung! -  moje majaczenie przerwał znajomy słodki głos. – Sorrki, że tak się ulotniliśmy przed tobą.

Z przerażeniem odwróciłam się i stanęłam jak wryta. Za mną stał brunet i ramieniem obejmował uśmiechającego się wysokiego blondynka.

- O to ktoś nowy? Chyba się jeszcze nie znamy.. – niski głos mężczyzny przyjaźnie się przywitał, lecz w połowie mu przerwałam.

- Prze..przecież… PRZECIEŻ TO GEJE! – moje szaleństwo powróciło, a razem z nim spojrzenia ciekawskich przechodni.

Zdając sobie sprawę, że jesteśmy w centrum uwagi, Kang dyskretnie pociągnął mnie za rękaw i kazał chłopakom iść za sobą. W połowie przytomna podążałam za starszym, aż w końcu zdałam sobie sprawę, że wchodzimy do pobliskiej kawiarni. Zajęliśmy we czwórkę jeden ze stolików, a ja od razu uwiesiłam głowę na rękach.

Co ja tutaj robię..

- A więc Jinni.. – zaczął Kang.

- Jinni? Tak ma na imię? – kiedy uniosłam wzrok na chłopaków, zauważyłam jak blondyn mi się przygląda.

- Emm.. ja? Nie, moje prawdziwe imię to Kim Jinyu... – otępiała odpowiedziałam na pytanie, które prawdopodobnie było skierowane do mnie. – Jinni to takie zdrobnienie.

- Ahh.. Więc Jinni. Miło nam cię poznać – niski głos bruneta wciąż mnie zachwycał. – Ja nazywam się Yongguk, to jest Junhong – znów objął słodkiego chłopaka ramieniem i wesoło się zaśmiał – Ale mów na niego Zelo, lub leń.

- Bangie hyung! Nie gadaj takich głupot, nie jestem leniem – Junhong nadąsał się  i zrobił słodką minkę – to raczej trzeba o kimś innym powiedzieć… - zaczęli się razem droczyć, a Kang upominał ich by się zachowywali.

Ja siedząc w tym całym obłąkaniu totalnie sama, przyglądałam się całej sytuacji.

Oni.. ten.. Kang.. Yongguk… Zelo czy tam Junhong..

Moja głowa..

- O co tu chodzi.. – zrozpaczona walnęłam głową o blat – nic nie rozumiem…

- Hah, Jinni wyluzuj. Co takiego nie rozumiesz? – poczułam jak ręka Kanga poklepała mnie po głowie.

- NO BO KIM WY KURDE JESTEŚCIE?! – znów się drąc podniosłam oszalały wzrok na nich.

Przez minutę patrzyli się na mnie jak na dzikie zwierze, aż w końcu się zaśmiali.

- No Zelo, trzeba się przedstawić – odwijając swoją rękę z Junhong'a, znacząco się na niego popatrzył.

- 3…2… We’re B.A.P, YES SIR! – pod koniec tego dziwnego układu, usłyszałam kilka pisków. Popatrzyłam się za szybę obok nas i zdałam sobie sprawę, że stoi tu kilka dziewczyn robiących zdjęcia telefonami.

- Emm.. słucham? – sądząc że to był jakiś żart, którego jako jedyna nie zrozumiałam, patrzyłam się na nich jak zaczarowana.

- Nie wiesz.. nie znasz ich? – Kang w końcu zrozumiał to co chcę mu przekazać od początku.

- No tak jakby.. dopiero co przyleciałam do Korei.. – zawstydzona, że właśnie nie popisałam się znajomością tutejszej kultury.

- To nie wiesz co to „B.A.P” ? Nie znasz Yongguka, Zelo, Daehyuna, Youngjae, Himchana, JongUp’a – z dziwnym wyrazem twarzy brunet wyczekiwał mojej odpowiedzi.

- Em.. Daehyun.. to ten chyba z lotniska tak? Jak się potknęłam to on...

- No nie zna nas – Zelo teatralnie zrobił smutną buźkę, a Kang zaczął się głośno śmiać.

- Hahaha! No i wszystko jasne.. – oparł ręce o stół.

Jasne..? CO JEST JASNE?

Właśnie siedzę w kawiarni z dwójką.. ym.. „bliższych kolegów”, na takich mi wyglądają i starszym mężczyzną, który się śmieje z mojej niewiedzy.

Trochę wkurzona tym wszystkim, sama postanowiłam się dowiedzieć.

- A więc.. powiecie mi, kim jesteście, czy co robicie? Bo te dziewczyny – wskazałam na mały tłum za oknem – wydają się bardzo dobrze was znać.

Chłopcy zwracając się ku dziewczynom, miło się uśmiechnęli i pomachali im.

- A więc.. – w końcu popatrzyli na mnie – Jesteśmy zespołem. Śpiewamy.. K – pop.. Hip – Hop.. B.A.P to nasza nazwa. Kojarzysz? – z uśmiechem starali się przekazać mi to jak najłatwiej.

- Ah taak.. – przeczesując ręką moje długie brązowe włosy, zdałam sobie sprawę z  jednego.

Mój rozdział się właśnie zaczął, ale nie w taki sposób jakbym sama chciała go napisać.

*Wnerwiona JiHan*

Tak, ten rozdział prawie sama napisałam =,=

No ale co tam.. xD I jak wam się czyta z punktu widzenia

osoby, która nie zna fanservice ani aegyo?

To takie smutne .__.

 No ale, mam nadzieję, że się spodoba ^^

Przepraszam za jakiekolwiek błędy ;w;

I PROSIMY O KOMENTARZE :)

JiHan