" The Immortal Memories" Rozdział III

Rozdział III: Oppa, mogę ten kawałek serniczka?

Po rozmowie w kawiarni i dowiedzeniu kim są „bliscy przyjaciele”, zostałam zawieziona do dormu owej dwójki. Jechaliśmy vanem w stronę Hannam-dong, było to dość blisko mojej „prowincji”. Siedziałam na przednim siedzeniu, a dwójka chłopaków za mną. Starając się jak najmniej podsłuchiwać i nie odwracać, ignorowałam ich wyczyny z tyłu. Jadąc obserwowałam krajobraz miasta. Nawet jeśli było to ogromne miasto, można było to nazwać nawet metropolią, znajdowało się tu dużo pięknych parków. Wzdłuż ulic rosły różnego rodzaju drzewa.
- Coś pięknego – westchnęłam przypatrując się nadal krajobrazowi. Po 10-tym zakręcie krajobraz się zmienił. Wjechaliśmy w jakąś dzielnicę, najprawdopodobniej tutaj mieszkał zespół, o którym nigdy nie słyszałam. Wreszcie się zatrzymaliśmy. Wysiadłam z auta jako pierwsza i czekając na resztę rozglądałam się dookoła. Było tu równie ładnie, nawet jeżeli to były domy kilku rodzinne, tak mi się zdawało, ponieważ były większe od tych które znajdowały się w mojej okolicy .
- Teraz niech mi ktoś wytłumaczy.. po co ja tu jestem.. – westchnęłam do siebie.
- Jinni – usłyszałam głos starszego. – Chodź na górę – zawołał, a ja poszłam za nim.

Szliśmy po klatce schodowej, nawet jeżeli można było jechać windą. Zatrzymaliśmy się na drugim piętrze. Brunet, który szedł za mną, podszedł do drzwi, które znajdowały się po lewej stronie i je otworzył, zapraszając mnie do środka. Ja jednak puściłam przed sobą menadżera. Kang wszedł pierwszy, zdjął buty i poszedł przed siebie. Wykonałam niepewnie te same czynności.

…Obcy ludzie, obce mieszkanie... To przecież mogą być jacyś zboczeńcy...

STOP!

To przecież zespół. . . .

ZESPÓŁ ZBOCZEŃCÓW?!

Dochodząc prawdopodobnie do salonu zauważyłam siedzącego na kanapie chłopaka. Jego twarz była pulchniejsza niż twarz poznanej już dwójki, która stała w tym momencie za mną.

- CHŁOPCY! – zawołał Kang. Po chwili w pomieszczeniu pojawiła się trójka mężczyzn, no i chłopak grający właśnie za playstation. W sumie było ich czterech, a no i Ci „bliscy przyjaciele”, czyli sześć osób. Wśród czwórki zauważyłam swojego „wybawiciela”. Uśmiechnęła się lekko do niego, a on odwzajemnił mi uśmiech. Obok Daehyun’a, bo tak miał na imię, stał chłopak najniższy z całej szóstki w włosach koloru malinowym? W progu drzwi stał na swój sposób przystojny brunet, który wpatrywał we mnie swe nie za duże brązowe oczy.
- Chłopcy poznajcie Jinni – przedstawił mnie Kang.
- Em… no hej.. – czując się jak główna atrakcja w zoo, przywitałam się ze „zwiedzającymi”
- Witaj Jinni, nazywam się Yoo Youngjae i jestem mózgiem B.A.P. Jam je mądry, to są debile... – odezwał się, nadal grający w grę chłopak o bardzo wypukłych policzkach. Trudno mi uwierzyć, że on jest niby mózgiem zespołu, że ten zespół w ogóle ma mózg…
- Ja nazywam się Moon Jongup i jestem głównym tancerzem– powiedział trochę niewyraźnie, ale na tyle dobrze by go zrozumieć, najniższy członek. Ym, on nie wyglądał z kolei na zbyt... nabitego wiedzą.
- Visual i sub-wokal, Kim HimChan – jego głos miał fajną zachrypniętą barwę. Jednak kiedy odwróciłam się w jego stronę, pożałowałam.

Narcyz jak nic.

- Mnie znasz, ale się przedstawię. Jestem Jung Daehyun i jestem wokalistą prowadzącym – odezwał się mój „wybawiciel”. Znów ciepło się uśmiechną, tak jakby się spodziewał, że właśnie się w nim zakocham. Creepy, przecież to nie drama..

- Hyung! To wy się znacie? – rozbrzmiał miły nastoletni głos.
- Junhongie! Przedstaw się! – rozkazał starszy.
- Ale... – Daehyun popatrzył na niego z wyższością. Taak, też narcyz? – Maknae i główny raper, Choi Junhong, znany jako Zelo – lekko się ukłonił, zrobiłam to samo. Ale co to znaczyło maknae? Jakaś dillerowska ksywka?
- Maknae? – zapytałam się reszty.
- Maknae – najmłodszy członek zespołu. – wytłumaczył Kang. No i wszystko jasne. Został wyższy o głowę brunet.
- Lider, Bang Yongguk, miło mi Cię poznać – uśmiechnął się, co mnie prawie zabiło. Jego, jego uśmiech był tak piękny, a te białe zęby, pozazdrościć.
- Ahm... no i więc ty i ten... maknae...
- Są najbardziej wkurzający. Tak, to prawda – w słowo wszedł mi Himchan. – Żebyś słyszała jak tłuką się po nocy…
- AGFHDGS…. Oszczędź mi tego! – próbując zapomnieć o wcześniejszych wydarzeniach, nawet nie chciałam patrzeć najmłodszemu w twarz. - bo kiedy dasz im playstation Younjae... – dokończył to co mu przerwałam.
- Ahaaa.. Em.. okey – sztucznie się uśmiechając przejechałam wzrokiem po wszystkich.

Dlaczego ja tu w ogóle przyjechałam, przecież nie mam nic do nich.

- Ym.. no taak właśnie.. – stojąc w ciszy w pomieszczeniu, wszyscy oprócz mnie głupio się szczerzyli.

- A więc, może obiad? – Daehyun zaproponował, przerywając grobową cisze.

- TAK OBIAD, OBIAD! – nagle Jongup zaczął świecić oczami do Himchana – hyuung… Jakieś.. Mięsko?

Brązowowłosy chłopak uśmiechnął się do niższego i zrobił coś, czego się nie spodziewałam.

- CHBYA CIĘ COŚ, SZCZURZE – walnął różowowłosego – JAK CHCESZ ŻREĆ TO LEĆ I RÓB.

- Hyuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuung, nie bądź zając, weź nam zróóób.. – Zelo dołączył do poszkodowanego, robiąc duże oczy – Maknae tak ładnie proosi… - słodkim głosikiem, starał się przekonać starszego.

- Yongguk... weź tą dwójkę, bo coś im zrobię – Himchan wydawał się twardy, ale we wnętrz chyba się poddał.

- Okey, okey. Dzieciarnia idzie się bawić z Jinni, a Himchan do garów – ciągnąc najmłodszych ku mnie, zadowolony wrobił bruneta w gotowanie.

- YAH! GUK! NIE GOTUJĘ, NIE CHCĘ! – jak wielka diva zrobił pozę i uniósł głowę w geście obrażenia.

Boże.. oni tak na co dzień?

Yongguk stawiając dwójkę przy mnie, popchnął nas do drugiego pokoju, po czym odwrócił się do Himchana.

- Chan, nie chodzi, że nie chcesz. TY MUSISZ – śmiejąc się, stanął w obronie za Kangiem.

Słysząc jeszcze krzyki, zdołałam zrozumieć, że razem z Himchanem będzie gotował Daehyun.

Szczerze..

Nie wiem czy coś tutaj zjem.

Dziwne ksywki, para… „Bliższych znajomych”, męska diva i dwója upośledzonych nastolatków.

Taa… Na pewno nic nie wkładają do jedzenia.

Nagle powracając myślami do własnego położenia, zdałam sobie sprawę, że obydwoje gapią się na mnie.

- Ymm.. Jongup i Zelo, tak? – starając się cokolwiek powiedzieć, postawiłam na normalne zapoznawanie się.

- Taaak. I jak ci się tu podoba? Może i oni są nudni, ale zawsze masz nas! – Jongup śmiejąc się, wydawało mi się, że on serio uważa, że jest fajny.

- Nomm… Racja – sztucznie się uśmiechając, wyjrzałam dyskretnie przez okno. Drugie piętro, jak skoczę, to najpewniej się zabiję.

- Heh, Jinni, nie martw się – obok mnie stanął Junhong – Serio łatwo się z nami gada.

- Tak, wieem.. – delikatnie się od niego odsuwając, powiedziałam – Ale nie musisz aż tak mi uświadamiać o moim metr siedemdziesiąt sześć.

- Hahahaha! Wybacz, wybacz. Ale nie martw się, jesteś prawie równa Jongupowi hyungowi! – nie wiem czy to był komplement, czy wręcz przeciwnie.

- Heh, Zelo.. – łapiąc młodszego za rękę, zaczął mu ją wyginać – nie musisz aż tak jej pocieszać – szczerząc się do niego, dalej go maltretował.

- Hej, hej.. Spokojnie – uspokoiłam ich.

- Em? Co, dlaczego? – zdezorientowani popatrzyli się na mnie jak na desperatkę. Ahh.. to było na ich porządku dziennym?

- A z resztą.. kontynuujcie – machnęłam ręką, a oni zaraz znów zaczęli zabawę z przemocą.

Patrząc się na ich wyczyny, usiadłam na kanapie obok i obstawiałam który wygra.

Jongup wydawał się silniejszy, ale Zelo był szybszy i zręczniejszy. Ciągle unikał ciosów i nabijając się ze wzrostu starszego, bardziej napalał go do walki.

- Dalej Zelo, Łuhu.. – westchnęłam tak, jakbym kibicowała komuś na pogrzebie.

W końcu oderwałam od nich wzrok i rozejrzałam się po pokoju. Był to chyba jakiś mniejszy, drugi salonik. Dwie czarne kanapy, ława, stoliczek pod oknem na którym stał kwiatek i jakieś ramki. Kiedy wyostrzyłam wzrok, na zdjęciach zauważyłam całą szóstkę. Ramek było kilka, a na każdym zdjęciu wyglądali inaczej, inne fryzury, ubrania… Można było zobaczyć jak się zmienili. Na sam widok Yongguka w blond włosach się uśmiechnęłam i zagruchałam.

- Blondyneczka lideeer ~~~ - śmiejąc się sama z siebie, oglądałam resztę fotografii. 

- HEEJ, OBIAD! – ktoś krzyknął z pomieszczenia obok.

Junhong z Jongupem od razu przestali się bić i jak zaczarowani, grzecznie pobiegli do kuchni. Ja spokojnie podnosząc się z kanapy poszłam ich śladami.

Kiedy doszłam do kuchni, zastałam ogromny stół zastawiony tutejszymi przysmakami i siedzących przy nim chłopaków. Śmiali się razem i droczyli, lecz cierpliwie czekali aż wszyscy zasiądą.

Nagle poczułam.. ciepło? Po raz pierwszy nie będę jeść sama. Znaczy, już wcześniej jadałam z przyjaciółmi, ale to tak w restauracjach lub fastfood’ach.

A tu? Jest miła, rodzinna atmosfera. Dopiero teraz zauważyłam, że ich zespół to tak naprawdę grupka chłopaków spełniająca podobne do siebie marzenia.

Eh.. jedynym minusem w całej tej ich umowie jest to, że każdy ma zadatki na oficjalne miejsce w psychiatryku. Wzdychając zajęłam swoje miejsce obok Daehyuna i Yongujae.

- Ymm.. dziękuję za obiad – miło się uśmiechając do Daehyuna, podziękowałam za jedzenie.

- Aaa tam, nie ma sprawy. To drobnostka – odpowiedział mi również się uśmiechając.

- Tak tak, teraz jej tak stulaj – nagle na moim ramieniu uczepił się Jae i z wrednym uśmiechem, zaczął obsmarowywać Daehyuna.

- On i mówienie „ nie ma sprawy” ? Jinni, nie wierz temu debilowi! On to może pochłaniać magazyny  żarcia, ale żeby sam zabrał się za czegokolwiek robienie.. MOŻNA POŚNIĆ – śmiejąc się, wystawił Daehyunowi język – On to tylko do jedzenia i spania. Żebyś słyszała jak się wił przed chwilą na podłodze w kuchni, krzycząc do Himchana, że za nic nie będzie gotował!
- Przynajmniej kafelki będą czyste.. – westchnął obrażony Himchan, siedzący po drugiej stronie stołu. – Wszelkie podziękowania i pochwały proszę kierować do mnie. Daehyun jedynie wsypał coś do zupy… Jeszcze nie zlokalizowałem co to było, ale jak wpychałem mu na siłę trochę do spróbowania, to do teraz żyje. Więc chyba nic wam nie będzie – szyderczo śmiejąc się, życzył nam smacznego.

- Ja nic nie dodawałem do zupy! – burknął obrażony Daehyun. Minęło kilka sekund i wszyscy zaczęli się śmiać. – Jesteście niesprawiedliwi! – dodał zrzędliwie i zaczął jeść. Przy obiedzie panowała miła atmosfera, wszyscy ze sobą rozmawiali, a ja byłam jak piąte koło u wozu.

Każdy z nich gadał o tematach dotyczących tylko ich grona. Nie wiedziałam o co chodzi i jedyne co mi pozostawało, to głupio się uśmiechać i przytakiwać. 
- Ym... muszę do toalety – wstałam gwałtownie od stołu i pokierowałam się w stronę białych drzwi. Stojąc nad umywalką wpatrywałam się w swoje odbicie...

- Lustereczko, powiedz przecie.. – westchnęłam. – Co ja robie tu z tymi palantami największymi na świecie?

Patrzyłam w moje odbicie jeszcze przez ułamek sekundy, aż wybuchłam śmiechem.

Boże... ja tutaj zaczynam być obłąkana. Bawię się w złą królową, sama ze sobą…
- Co ja tutaj robię? – wymamrotałam do siebie, przemywając twarz zimną wodą.

Myślami idąc do mojego domu, aż zatęskniłam za wygodnym łóżkiem, telewizorem, ramenem z mikrofalówki i własnym towarzystwem.

– Czas najwyższy iść do domu. – przekonywałam sama siebie, że jestem w stanie im to powiedzieć. Zbierając odwagę i siłę na „Tarczę ochronną przeciwko aegyo Zelo”, wyszłam z łazienki.

Przechodząc obok drzwi prowadzących do kuchni zauważyłam stojącego przy zlewie Himchan’a, który zmywał naczynia.

Może by mu pomóc? Przynajmniej nie będzie, że w ogóle nic nie robiłam i po prostu poszłam.
- Pomóc Ci? – spytałam, wchodząc do pomieszczenia.
- Nie, dziękuję. Pójdź do chłopaków, są w salonie. – odpowiedział z uśmiechem na twarzy. – Lepiej ty tam idź, bo ja już przy nich wyciągam nóż, by wykastrować każdego po kolei - z goryczą dodał, ściskając gąbkę tak, że prawie z nic by z niej nie zostało, gdyby nie ja.

- Hej, hej – wyrwałam mu mały przedmiot z ręki i wrzuciłam z powrotem do zlewu. – Nie wyżywaj się na biednych, nieożywionych przedmiotach. Lepiej to już idź i ich wykastruj. Mogę przytrzymać ci Jongupa – śmiejąc się, wytarłam ręce w ścierkę na blacie i wyszłam z kuchni.

 Nie chciał pomocy to nie, łaski bez.

Przystanęłam przed salonem i głęboko westchnęłam.

- Jinni, Hwaiting! – dopingując sama siebie, weszłam do środka. Tak jak myślałam, wszyscy byli zajęci sobą i chyba nikt nie zauważył, że wyszłam.

- Ja już będę się zbierać – oznajmiłam cicho.
Jak w wojsku odwrócili równo głowy w moją stronę i wlepili wzrok w moją osobę.

Czuję się jakbym miała bombę, która zaraz wybuchnie i nie mogę nigdy jej wyrzucić, bo oni ciągle się na mnie gapią..

- Wae? – Zelo wstał pierwszy od stołu i podszedł do mnie.
- Muszę jeszcze coś ważnego w domu zrobić i ogólnie... – wytłumaczyłam się.

 No i co z tego, że kłamałam?? Nie każdy czuję się tutaj tak dobrze, jak oni.
- Odprowadzę Cię – odezwał się tym razem Daehyun, który właśnie robił coś na telefonie.
- Nie, nie trzeba – pokręciłam przecząco głową.

Towarzystwo któregoś z nich – ostatnia rzecz, której teraz potrzebuję.
- Powoli się ściemnia, jeszcze ktoś na ciebie napadnie lub coś... – dodał.

- HEJ! Czego się na mnie gapisz, mówiąc o napaści? – niski głos Yongguka rozbrzmiał głośno w całym salonie.

- Jaa..? – perwersyjnie Daehyun się zaśmiał, a potem z sarkazmem dodał – Nie, Liderze... Ty i napad? Wcalee...

- Dobra, dobra. Dopóki Zelo się nie skarży, to nie mamy nic na Yongguka hyunga – Jongup dołączył się śmiechem do Daehyuna.

- Em..? Ja? Na co mam się skarżyć? – zdezorientowany Zelo czuł się pewnie tak jak ja.

BOŻE.

Widzisz i nie grzmisz.           

Przez kolejne dziesięć minut starałam się wymigać z towarzystwa Daehyuna w drodze powrotnej, niestety na próżno. Nic nie wytargowałam.

Zebrałam swoje rzeczy i żegnając się, wyszłam z moim opiekunem z pokoju.

- Daehyun, gdzie idziesz? – spotykając nas w korytarzu, zaskoczony Yongjae nie wiedział, że wychodzimy. Nawet nie zauważyłam, że go nie było z resztą chłopaków w salonie.
- A odprowadzić Jinni do domu – odpowiedział i popchnął mnie w stronę drzwi wyjściowych. 
- Eh? Co? Aaa! To idę z wami – uśmiechnął się i nie czekając na potwierdzenie jego dołączenia, zaczął ubierać buty.
- Ogona nam nie potrzeba, zostań tu i pilnuj Himchana hyunga – powiedział starszy.
- Eh tam, poradzą sobie i beze mnie – zadowolony ominął nas i wyszedł pierwszy.
- Jae.. boże.. Znów zaczyna – westchnął zrezygnowany Daehyun i zwrócił na mnie uwagę. – No więc, chodźmy.

***

- No i jak ci się u nas podobało? – Daehyun zwolnił kroku tak, by iść równo obok mnie. Właśnie przechodziliśmy przez kolejne uliczki i coraz bardziej się ściemniało.

- Em.. ciekawie – nie skłamałam. Było dość interesująco.

Szczególnie kiedy Himchan rzucił Yongguka bułeczką. Najstarszy oblał potem go wodą i zaczęli się kłócić. W wyniku całej afery Jongup i Zelo chcieli uspokoić hyungów, tylko że przypadkiem Himchan uderzył Junhonga w brzuch, na co Yongguk o mało nie wybuchł. Potem cała trójka się kłóciła i rzucała jedzeniem, aż jedno kim chi wylądowało na czole Jongup’a. Daehyun z  Youngjae zaczęli się tak śmiać, że wkurzony Jongup rzucił w nich jabłkiem, pomijając że chciałam sobie akurat je zjeść jako deser. Pod koniec całej afery, Kand stał na środku salonu z włosami pełnymi klusek i śmiał się z reszty. Oni również wybuchli chichotem i powoli doprowadzali się do porządku.

- Taak.. bardzo ciekawie – dopowiedziałam, przypominając sobie cały obiad.

- Zazwyczaj jest o wiele gorzej, więc się ciesz, że kazałem zachowywać się w miarę przyzwoicie – uśmiechnął się do mnie, idąc jeszcze bliżej niż wcześniej.

- Ah.. to było „ w miarę?” – wysyczałam, starając się nie zaśmiać. - Auć! – nagle poczułam lekki ból w ramieniu. Jego przyczyną był sam Youngjae, który wepchnął się pomiędzy nas i zaczął coś paplać.

Następne kilka minut drogi spędziłam na przytakiwaniu i uśmiechaniu się do tego, o czym Younjae opowiadał. Razem z Daehyunem śmiali się z wszystkiego i popychali się nawzajem.

Co jak co, ale mimo lekkich upośledzeń w tym zespole, to oni są naprawdę zgrani.

- Zazdroszczę wam – wymsknęło mi się, to o czym myślałam.

- Hm? Co takiego? Co nam zazdrościsz? – zdziwiony Jae popatrzył się na mnie, odciągając uwagę od Daehyuna zaczepiającego ciężarówkę z mrożonymi serniczkami.

- Em.. a tak po prostu. Jesteście.. jak rodzina – uśmiechnęłam się niezręcznie. – Wiesz, w moją rodzinę wchodzi tylko ojciec, który całą uwagę poświęca na prowadzenie firm.

Poczułam się jak w jakimś dennym programie, gdzie teraz prowadzący powinien z uczuciem westchnąć i powiedzieć; „ Poruszyła mnie twoja historia.”

- Oh, Jinni!  - nagle silne ramie chłopaka owinęło się wokół mojej szyi. – Nie martw się. Jeśli chcesz to od dziś będę twoim starszym braciszkiem – nadymając swoje i tak duże policzki, zaczął tarmosić mnie za włosy.

- Hah, braciszkiem? – zaczęłam się śmiać. Zawsze chciałam mieć rodzeństwo, ale.. Normalne.

- No jasne! Od teraz masz mi mówić „Oppa” – zagruchał do mnie.

- Niee. Youngjae, nawet nie myśl, że tak zrobię! – zaczęłam mu się wywijać, ale i tak mnie nie wypuścił.

- Co?

- Nie!

- Powtórz.. – naglegał wwiercając we mnie spojrzenie godne najstraszniejszego klauna.

- Youngjae, nawet tak nie myśl..? – wybąkałam.

- POWTÓRZ!

- Oppa – zblazowana miałam nadzieje, że nikt się na nas nie patrzy.

- No i co? Bolało? – zadowolony wypuścił mnie.

- A żebyś wiedział jak bardzo – wysyczałam patrząc się na niego, tak jak na potencjalnego przechodnia, którego mogłabym wypchnąć pod auto.

- No nie bulwersuj się taak.. – poprawił mi siano na głowie, które swoją drogą było jego winą. – Ja bym się cieszył, gdyby ktoś był tak miły i stał się moim bratem.

- Eh.. dzi..ę..k..i.. – wypowiedziałam niechętnie.

- Ohh, coo.. Powtórz – teatralnie nastawił ucho ku mnie.

- DZIĘKUJĘ! – krzyknęłam na cały głos, wiedząc jak potem Youngjae się kuli, narzekając że krzyczę na niego bez powodu.

- CO JINNI? TEŻ CHCESZ? – z dalej usłyszałam głos Daehyuna. Właśnie brał od biednego kierowcy, który ledwo wytrzymywał przy jego towarzystwie, drugi worek mrożonych serniczków.

- Okey, dla mnie jeden! – pokiwałam głową i mimicznie pokazałam, że chcę jedną sztukę.

Reszta drogi minęła nam wesoło. Youngjae męczył mnie, bym mówiła do niego „Oppa” na co ja się wkurzałam, on się śmiał i tak w kółko. Niestety, kiedy Daehyun się dowiedział o co chodzi, obydwoje doprowadzili mnie do takiego stanu, że nim się skapnęłam, to zrobiłam zakład z nimi dwoma.

- Okey, czyli jeżeli pomylisz się i nie powiesz do mnie „Oppa” przefarbujesz się na fiolet? – uhahany nie mógł powstrzymać ekscytacji.

- Tak. Lecz jeśli ty się pomylisz i nie będziesz się do mnie zwracał jak do siostrzyczki, to nie golisz się przez miesiąc? – z wrednym uśmiechem, patrzyłam się na niepewną miną Youngjae.

- Em.. no..

- TAK ON SIĘ ZGADZA! – Daehyun zdawał się być jeszcze bardziej podekscytowany tym wszystkim, chociaż nie brał udziału w zakładzie. – Ja jestem sędzią. Ustalam zasady, a wy nie możecie się kłócić o nie. Okey? – a czy niby teraz moglibyśmy się nie zgodzić?

Wątpię.

- Tak tak.. – machnęłam ręką.

- No to.. – Jae wyciągnął w moja stronę – Siostrzyczko..? -  uśmiech wygranego nie schodził z jego twarzy.

- Tak, Oppa? – pewna siebie wsunęłam swoją dłoń w jego.

Już chciałam potrząsnąć z nim ręką, jako symbol zakładu, jednak Daehyun mnie uprzedził.

- Cięte, cięte i przecięte! – jak przedszkolak wypowiedział wyliczankę, którą używałam mając 4/5 lat.

Razem z Youngjae patrzyliśmy się na niego, jak na obłąkanego.

- Co.. ty robisz.. – Jae jako pierwszy nie mógł powstrzymać swojego zażenowania.

- HEJ! To ja jestem sędzią, a tobie już kilka sekund po zakładzie coś się nie podoba! JUŻ CHCESZ ZOSTAĆ WYELUIMINOWANY?! – coś myślę, że źle zrobiliśmy, pozwalając mu sędziować.

- Wyeliminowany… - westchnęłam poprawiając go.

- O!  NASTĘPNA?! – tym razem wściekle patrzył się na mnie.

- Okey, okey.. – jeszcze raz potrząsnęliśmy dłońmi i puściliśmy je. 

Po kilku minutach ekscytacji chłopaków, w końcu ruszyliśmy w dalszą drogę.

- To będzie wspaniaaały zakład.. – nasz wielmożny sędzia szedł zadowolony z przodu.

- Oj nie sądzę.. Znaczy jak dla kogo, siostrzyczko – puszczając mi oczko, Youngjae przyśpieszył kroku, by dogonić Daehyuna.

To będzie okroooopny zakład, ja to wiem.

W końcu dochodząc do mojego domu, podziękowałam im za podprowadzenie i wzięłam swój serniczek od Daehyuna.

- No to pa Daehyun.. i.. Oppa – sceptycznie się na niego patrząc, czekałam aż odpowie.

- No pa pa siostrzyczko – podszedł do mnie i potargał po raz setny za włosy – śpij dobrze.

Czując jak się we mnie coś gotuje, patrzyłam z przed drzwi jak odchodzą.

Pomachałam im po raz ostatni i weszłam do środka, dokładnie zamykając za sobą drzwi.

Kiedy przekręciłam ostatni raz zamek i usłyszałam jak drzwi się zamknęły, z ulgą westchnęłam.

- Eh.. – podniosłam przed nos opakowanie serniczka. – No to czas zjeść coś możliwego do przełknięcia – i ściągając z siebie bluzę i buty, skierowałam się ku własnej kuchni.

Kolacja na obiad, nie ma co. 

Myślenie nad tym rozdziałem...

WIEKI =,=

LoBy & Miyuki

KOMENTARZE BAAAAAAAAAAARDZO MILE WIDZIANE XD