"The Immortal Memories" Prolog.

Prolog: Jinni.

- Nie…. Mamoooo… nie wierzę w to! Nie,nie, niee! Tatuś kłamie! – jakiś dziecięcy głos dochodził mnie z nad pobliskiego stawu.

- Mamusiu.. – kolejny szloch jakiejś małej dziewczynki.

Może się zgubiła?

Wypada pomóc, no nie..?

Uzbrajając się w silne nerwy, skierowałem się ku miejsca skąd dobiegał płacz.

Gdy wyszedłem zza krzaki i drzewa, okazało się, że przy stawie siedziała mała, zapłakana dziewczynka.

- Co się stało mała? – podchodząc do niej, poczochrałem jej włoski.

Dziewczynka podniosła na mnie swój zapłakany wzrok i nim się obejrzałem, przytuliła się do mojej nogi.

- Oppa! Oppa, proszę powiedz, że tatuś kłamał – dalej płacząc i szlochając w moją nogawkę, próbowała wykrztusić z siebie pojedyncze słowa.

- Czemu niby Tatuś miał kłamać? Co się stało? – kucając przy niej, objąłem ją ramieniem – Hm?

- No bo… papa powiedział, że mama już nie przyjdzie do domu. Że będzie mnie obserwować z daleka.. Stamtąd… - dziewczynka podniosła rączkę ku niebu – Ale ja nie chce! Ja chcę, żeby czytała mi do snu i żeby mnie rano budziła! – i znów wtuliła się we mnie.

Ah, rozumiem.

Biedna mała.. W tak młodym wieku stracić matkę. Po części ją rozumiem, sam też straciłem dwa lata temu ojca. Tak, coś takiego uczy szybko odpowiedzialności i szybciej dojrzewasz.. Pomijając, że mam dopiero dwanaście lat. Eh, ale ta mała jest ode mnie jeszcze młodsza..

- Hej.. nie płacz – przytuliłem ją mocno. – Jak przestaniesz płakać, to twój Oppa da ci magiczny przedmiot.

- Magiczny? – zaciekawiona wytarła spływające łzy i popatrzyła się na mnie – Co to takiego?

- To taki talizman, który odpędzi od ciebie wszystkie smutki. Kiedy go przyciśniesz mocno do piersi i ucałujesz, przestaniesz być smutna! – Tak.. wiem, że nie powinienem okłamywać dzieci.. Ale co mam zrobić? Szkoda mi tej małej..

- Serio? – chwyciła mały kryształek, który wyciągnąłem z kieszeni – Woow, jaki śliczny!

Trochę mi wstyd, że od teraz będzie uważać kryształek znaleziony przeze mnie w lesie, jako coś, co jej pomoże.

Ale jednak.. to wcale nie takie złe. Przecież w jakiś sposób chcę jej pomóc.

- O jeju! – kiedy mała pocałowała kryształek, w końcu się uśmiechnęła – Już Jinni się nie martwi!

- Jinni? – trochę dziwne imię.. – Tak się nazywasz? – uśmiechając się, próbowałem od dziewczynki wyciągnąć jej prawdziwe imię.

- Niee.. Tak na mnie tatuś mówi. Mam na imię Jinyu, czyli w skrócie Jinni – słodko się uśmiechając, przytuliła mnie – Oppa, dziękuję za kryształek. Obiecuję go nigdy nie zgubić!

- Dobrze, dobrze.. Jinni? Mogę tak do ciebie mówić?

- Jasne Oppa!

I od tej pory zapamiętałem jej słodkie, śmiejące się do mnie oczy.

Nim się zorientowałem, spotykałem tą małą prawie codziennie.

Czasem mi się żaliła, wypłakiwała się.. Często wspominała o ojcu, który zajęty interesami, nie miał dla niej czasu.

W tym się różniliśmy. Po śmierci mojej matki cała rodzina mnie wspierała, odwiedzała i nie czułem się samotny. Jinni została sama. Nie ma kontaktów z dalszą rodziną, ani z ojcem.

Bardzo mi jej szkoda.

Dlatego też, dawałem jej poczuć, jak to jest czuć się kochanym. Zawsze się z nią bawiłem, rozśmieszałem i pocieszałem.

Zawsze…. Tak.. Chciałbym.
Jednak tak się nie stało.

W końcu Jinni się nie pojawiła nad stawem.

Czekałem i czekałem..

Tak było i kolejnego dnia, potem następnego i następnego…

Wyjechała.

I tak jak ona zniknęła, tak zniknęło moje dzieciństwo.

Trzynastolatek, który już jest dorosłym.

Następne lata.. przynosiły coś nowego, nieznanego.

A więc... JiHan skończyła pisać prolog...

YEEEY XD

NIE WIECIE O KOGO TU CHODZI >3<

No chyba.. Że są już jakieś domysły ? ;)

Cooo..? ^^

JiHan ( LoBy)